Geïnspireerd door Jason Rhoades (afbeeldingen hierboven) ben ik aan een installatie begonnen waar ik de komende tijd aan verder wil werken.

Herhalen is niet hetzelfde als zich herinneren. Het is handelen met behulp van en binnen de perken van het geheugen. (Paul Valery)

Schoonheid leidt tot verlangen naar herhaling, schijnbaar oneindige herhaling en is daarom het tegendeel van het verlangen naar iets nieuws. Je kunt niet genoeg krijgen van hetzelfde, wat neerkomt op paradoxale verrassing – verrassing door wat je verwacht. Schoonheid is: smachten naar hetzelfde, het nieuwe: smachten naar het andere. (Paul Valery)

(...) Best mogelijk dat de uiteenlopende vormen van geestelijke arbeid (aandacht, nieuwsgierigheid of innerlijke onrust) het aantal vondsten, dus ook de gelukstreffers, aanzienlijk vergroot. Maar even belangrijk als de inval zelf is de keuze van het gevoel voor de waarden van wat het hoofd toewerpt aan bewustzijn en moment. En daar komt nog het vermogen bij waarzonder de rest niet meer is dan een strovuur – het vermogen om zo snel mogelijk een bruikbare, verbeterbare en overdraagbare vorm te geven aan de ogenblikvondst. Je hebt iets nodig waarin je het gevondene kunt vastleggen. (En soms is het de macht tot vastleggen zelf die, uit pure dadendrang, de vondst voortbrengt) - Paul Valery

" Maak zeven propjes en leg deze in driehoek vorm voor het scherm neer ".

Ik voel me zo onzeker.

"Er wordt mij bij voorbeeld verteld dat iemand vele jaren geleden deze berg heeft beklommen. Onderzoek ik nu altijd de geloofwaardigheid van de verteller, en of deze berg al jaren bestaat? Een kind leert veel later dat je geloofwaardige en ongeloofwaardige vertellers hebt, dan het feiten leert, die hem verteld worden. Het leert helemaal niet dat die berg al lang bestaat, dat wil zeggen, de vraag of het zo is komt niet in zijn hoofd op. Het slikt, om zo te zeggen, deze conclusie in met wat het leert". (Uit 'Over zekerheid' van Wittgenstein)

" Vinden! Iets vinden dat zo zeer bevredigt dat het moment van de vondst er bijna onbeperkt opnieuw door wordt opgeroepen. De toevloed aan energie niet kunnen verdragen die vrijkomt doordat je de hand legt op, reikt naar, in bezit neemt wat – je precies of juist niet precies verwachtte. Plotselinge expansie van je zijn – gevolgd door een schok die je terug laat veren – en je terugkeert en de vondst opnieuw doet. Dan een moment van gevoelsuitstorting en alomvattende zegening. Aanstalten tot verafgoding. (...) En tenslotte wordt het wonder erkend, aanvaard. En dan ontstaat de melancholie door het gevoel dat dit moment al door het verleden is weggekaapt. De onbetwistbare parel is door de zekerheid aan de snoer geregen – een uiterlijk ding geworden. Het ontstaansmoment, zolang het de mogelijkheid van herrijzen nog in zich borg, dat was het kostbare moment". (Paul Valery)

Uit macht van de afwezigheid van Paul Valery:

" HER

Men verwondert zich over het geheugen. Maar het wonderbaarlijke zit minder in het opnieuw verschijnen in de buitenwereld van dingen die al gezien zijn, in het niet-nieuwe dat opduikt, dan in de mentale terugkeer naar wat was. Wonderbaarlijk is dat de toekomst onvermijdelijk is samengesteld uit teruggrijpen, zoals het ook wonderbaarlijk is dat wat verschenen is weer zal terugkeren. Op elk moment is alles nieuw; op elk moment is alles oud (...) Volstrekt nieuw bestaat dus niet. De nieuwheid van wat kan gebeuren is beperkt - want het volstrekt nieuwe zou aan onze kennis ontsnappen - die uit her-kennen bestaat."

Zou er (dus) al eens eerder iemand op een terras hebben gezeten met in de rechterhand een tie-rip en in de linker een verscheurd chasse-cinemafoldertje? Vast wel! Maar dit moment, zo vluchtig, klein, haast alledaags, wil ik behouden voordat het verdwijnt. Zodat het voor mij nieuw blijft?

In de ochtend maak ik foto's van het samenraapsel 'tuinslang -op- nepgras- met -tie-rips', een paar uur later kom ik een vriend tegen die zomaar een tie-rip vast heeft. (zalig toeval!)